Celem niniejszego artykułu przeglądowego z obszaru memory studies jest analiza dwóch narracji historycznych – pamięci indywidualnej i zbiorowej, które na przestrzeni ostatnich pięciu dekad kształtowały niemiecką kulturę pamięci wokół konstruktu powstania sumienia (Aufstand des Gewissens). Autorka koncentruje się na trzech tekstach, w których Marion Dönhoff porusza temat zamachu z 20 lipca: In Memoriam 20. Juli 1944 z 1945 r., Nazwy, których nikt już nie wymienia z 1962 oraz W imię honoru z 1994. Analiza ich treści ukazuje ewolucję indywidualnego spojrzenia Dönhoff na niemiecki ruchu oporu oraz jego reinterpretację jako aktu moralnego przebudzenia, określanego mianem powstania sumienia. Refleksje Dönhoff wpisują się w szerszy dyskurs polityczny, który zestawiono z krytyczną perspektywą zaprezentowaną przez Ruth Hoffmann w książce Das deutsche Alibi z 2024 r. Hoffmann dokonuje dekonstrukcji mitu 20 lipca i towarzyszących mu mechanizmów, dowodząc, że służy on niemieckiemu społeczeństwu jako narzędzie rozgrzeszenia bierności wobec nazizmu. Artykuł ogranicza analizę dyskursu do ujęcia Hoffmann, uznając je za najnowsze i najbardziej kompleksowe opracowanie niemieckiej pamięci zbiorowej w tym zakresie. We wnioskach autorka podejmuje refleksję nad granicami heroizacji niemieckiego ruchu oporu, mitologizacją pamięci historycznej oraz międzynarodowym odbiorem niemieckiej polityki pamięci.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
