Polska Pomoc dla Afganistanu i Iraku jako wsparcie międzynarodowej próby rozwoju oraz stabilizacji Azji Centralnej i Bliskiego Wschodu

Abstrakt

Realizowane pod egidą Stanów Zjednoczonych misje stabilizacyjno-wojskowe w Afganistanie i Iraku uzasadniane były działaniami na rzecz globalnego bezpieczeństwa. Stabilizację w tych miejscach traktowano też jako jedno z największych wyzwań rozwojowych XXI w. Choć Polska Pomoc realizowana bilateralnie w dużym stopniu dotyczyła wspierania państw powstałych po rozpadzie ZSRR, to trafiała też do Iraku i Afganistanu, a dodatkowe wsparcie kierowano tam w ramach współpracy wielostronnej. Artykuł omawia wkład Polskiej Pomocy w międzynarodową próbę rozwoju tych dwóch państw przy jednocześnie trwających tam misjach stabilizacyjno-wojskowych. Przyjęto tezę, że Polska Pomoc dla Afganistanu i Iraku miała wesprzeć prowadzone misje, a jej celem było wdrażanie działań pomocowych przy jednoczesnej próbie wzmocnienia globalnego bezpieczeństwa. Dokonana analiza treści i dyskursów przedstawionych w dokumentach rządowych i publikacjach wykazała, że był to przykład dość wyjątkowej praktyki wsparcia zagranicznego Polski na rzecz rozwoju Azji Centralnej i Bliskiego Wschodu, a dalsza niestabilność tych obszarów oraz poziom ich ubóstwa pokazały jej nieskuteczność, co warto mieć na uwadze przy formułowaniu polskiej polityki rozwojowej w ramach strategii polityki zagranicznej na kolejne lata. Tym bardziej, że choć pomoc rozwojowa nie trafiała zbyt często do debaty publicznej, to polskim działaniom w Afganistanie i Iraku towarzyszyła w szerokim zakresie.