Artykuł stanowi studium literatury i materiałów źródłowych na temat procesu budowania praktycznych elementów polityki zbrojeniowej Unii Europejskiej w ciągu ostatnich dwóch dekad. Choć unijna polityka zbrojeniowa sensu stricto nie została zdefiniowana ani ustanowiona, a UE nie ma formalnie kompetencji w zakresie polityki obronnej, a tym bardziej zbrojeniowej, zakres działań podejmowanych w ostatnich latach przez unijne instytucje wskazuje na stopniowe wdrażanie na szczeblu Wspólnoty tych praktycznych aspektów, które na poziomie narodowym postrzegane są jako istotne elementy polityki zbrojeniowej. Przedstawione przykłady coraz wyraźniej krystalizowanej polityki zbrojeniowej UE wyrażone są w sposób dorozumiany w działaniach polityk sektorowych dotyczących polityki przemysłowej sektora obronnego, polityki badawczo-rozwojowej na rzecz przemysłu obronnego i kosmicznego, polityki wspierającej współpracę międzynarodową na rzecz budowania kompetencji bezpieczeństwa i obrony oraz definiowania wspólnych celów i procesów pozyskiwania zdolności obronnych i eksploatacji sprzętu wojskowego.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
