Artykuł bada relację między fenomenem nacjonalizmu a postkolonialną kondycją białoruskich elit. Przedstawia różne formy strategii konsolidacyjnych, które rozmaite elity polityczne stosują w wysiłkach na rzecz skonstruowania własnego sacrum i artykułowaniu postkolonialnej koncepcji narodu. Na kondycję tę wpływają z jednej strony autorytarny charakter państwa i instrumentalne wykorzystywanie polityki tożsamości przez reżim Łukaszenki, z drugiej zaś – konkurujące siły polityczne, które promują alternatywne wizje egzystencji narodowej. Analiza obejmuje chronologicznie cały okres niepodległości Białorusi od 1991 r. Artykuł systematyzuje ponadto rozumienie odrębności i różnorodności białoruskiego projektu narodowego w kontekście regionalnym, zwłaszcza w odniesieniu do dawnej metropolii. W ten sposób przyczynia się do szerszej debaty nad wyzwaniami wobec konwencjonalnych interpretacji nacjonalizmu w przypadku białoruskim.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
