Artykuł jest poświęcony analizie kształtu i historycznej dynamice stereotypu Chińczyka w społeczeństwie polskim. Oparty jest na badaniach sondażowych zespołu Ewy Nowickiej (1988 i 2018) oraz na nielicznych wynikach badań ilościowych i jakościowych innych autorów. Wizerunek Chińczyka uznaliśmy za szczególnie interesujący w badaniach nad społecznym dystansem jako klasyczny stereotyp zbiorowości „obcego nieznanego”, zbudowany na informacjach pośrednich (głównie medialnych) a nie na wiedzy płynącej z kontaktów osobistych, gdyż są one bardzo ubogie (liczba przebywających na terenie Polski obywateli Chin w r. 2020 niewiele przekraczała 20 tys.). Mała wiedza o Chinach i sąsiadach tego kraju powoduje, że czasami Chińczycy są w społeczeństwie polskim pojmowani w sposób uogólniony, jako Azjaci. W takiej sytuacji społecznej stereotyp obcej grupy skonstruowany jest wokół wartości kluczowych dla kultury społeczeństwa stereotyp tworzącego. W polskim stereotypie Chińczyka dominuje bardzo pozytywnie w kulturze polskiej ceniona cecha „pracowitość” (i jej pochodne). Jest ona związana z trzecią co do częstości cechą – „uległością wobec władzy” (brakiem dążenia do wolności indywidualnej i zbiorowej), a także z drugą co do częstości wskazań grupą cech związanych z uprzejmością, spokojem i ugrzecznieniem. Na skali sympatii Chińczycy lokują się nisko – należą do kilku najmniej lubianych narodów i grup etnicznych. W ostatnich latach następuje wzrost pozytywnego wizerunku Chińczyka, co posiada ewidentny związek ze wzrostem ekonomicznego znaczenia Chin na świecie. To ostatnie zjawisko w odpowiedziach respondentów wyraża się nie tylko w kategoriach podziwu, ale też niepokoju. Badanie przeprowadzone w połowie roku 2018 ukazuje wizerunek Chińczyka w społeczeństwie polskim tak jak on wyglądał niedługo przed wybuchem pandemii COVID-19.
