Indonezja stanowi rzadki przykład wieloetnicznego państwa, które w pierwszych dekadach XXI w. dobrze radzi sobie z zarządzaniem większością konfliktów w relacjach między grupami etnicznymi oraz między nimi a władzą centralną, mimo że na przełomie wieków groziła jej dezintegracja terytorialna. Głównymi narzędziami zarządzania konfliktami w Indonezji stały się, po upadku autorytarnych rządów gen. Suharto w 1998 r., przekształcenia struktury terytorialnej oraz decentralizacja i jej korekty. Artykuł ma na celu wyjaśnienie specyficznych centrypetalnych mechanizmów zarządzania konfliktami we wskazanym wymiarze oraz przedstawienie dotychczas zidentyfikowanych skutków implementacji tych mechanizmów.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.