Pod koniec 2022 r. konflikt ukraińsko-rosyjski wszedł w etap długotrwałej wojny pozycyjnej. W artykule poddano analizie funkcjonowanie mechanizmów charakterystycznych dla strategii równoważenia i powstrzymywania w warunkach względnej stabilizacji linii frontu. W szczególności rozpatrzone zostały kategorie dylematu bezpieczeństwa, jazdy na gapę w kontekście rozproszenia odpowiedzialności, ryzyka porzucenia sojuszniczego oraz związanych z tym uwarunkowań gospodarczych. Przeanalizowano przede wszystkim przypadki Polski i Słowacji pod przywództwem premiera Roberta Ficy, wskazując międzynarodowe czynniki związane z równoważeniem i powstrzymywaniem. W konkluzji stwierdzono, że państwa wschodniej flanki NATO zasadniczo praktykują równoważenie i powstrzymywanie, a kontekst wojny pozycyjnej kształtuje ich konkretne przejawy.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
