Niniejszy artykuł stanowi próbę uzupełnienia dotychczasowych badań dotyczących fenomenu rosyjskiej propagandy. Główny nacisk położono nie na jej zewnętrzne przejawy czy narracje, lecz na wewnętrzne mechanizmy prawne i instytucjonalne. Autor analizuje ewolucję rosyjskiego systemu medialnego od lat dziewięćdziesiątych XX w. do współczesności, uwypuklając przekształcenie go w instrument propagandy państwowej. W badaniu wykazano, że zmiany te stanowiły element długotrwałego procesu instytucjonalno-prawnej konsolidacji zmierzającej do odbudowy scentralizowanego modelu kontroli, który odwołuje się do logiki zarządzania z okresu sowieckiego. Słabości dawnego sowieckiego modelu, takie jak nadmierna centralizacja czy ideologiczna sztywność, zostały zastąpione nowymi, bardziej elastycznymi rozwiązaniami o charakterze technokratycznym. Na podstawie oceny ram prawnych, doktryn państwowych oraz mechanizmów instytucjonalnych dokonano periodyzacji i scharakteryzowano kluczowe etapy transformacji rosyjskiej przestrzeni medialnej. Aby właściwie zrozumieć istotę przedmiotowego zjawiska, rosyjską propagandę państwową należy rozpatrywać nie tylko pod kątem generowanych treści czy rozpowszechniania określonych narracji, ale również jako stopniowo tworzony i prawnie zabezpieczony scentralizowany system infrastruktury informacyjno-komunikacyjnej.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
