Rzecznik Praw Dziecka należy do systemu instytucji ochrony praw człowieka. W Polsce RPD rozpoczął działalność na mocy ustawy w 2000 r., a uwarunkowania prawne i organizacyjne spowodowały, że funkcję tę w latach 2000–2023 sprawowało kolejno pięć osób. Instytucja doświadczała zróżnicowanych faz działania, dlatego niestabilność rozwojowa stała się główną kategorią analityczną.
Artykuł poświęcony jest analizie wyników badania na temat genezy instytucji, kierunków zmian prawnych, przebiegu rekrutacji kolejnych Rzeczników oraz okoliczności zakończenia ich kadencji. Analiza oparta jest na stenogramach z posiedzeń sejmowych, dokumentach kontrolnych oraz informacjach medialnych.
Celem analizy jest próba zdefiniowania barier w procesie instytucjonalizacji oraz odtworzenie mechanizmów blokujących rozwój zarówno w wymiarze wewnątrzsystemowym jak i poza systemem. Odniesienie modelowe stanowią reguły gwarantujące najwyższe standardy działania instytucji kontroli: niezależność, apolityczność, autorytet. Główna rekomendacja z badań zawiera wskazanie, że rzecznictwo praw dziecka w Polsce to obszar zmagający się z ograniczeniami i wymaga systemowych zmian.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
