W tekście podejmuję próbę archeologicznego badania rosnącego zainteresowania w humanistyce emocjami, sferą uczuciową, afektami. Jest to zarazem próba częściowej kontynuacji Słów i rzeczy Foucaulta. Przy okazji (a) rekonstruuję wcześniejsze – zarówno filozoficzne, jak i literackie (poczynając od wieku XVII) – sposoby ujmowania relacji między „rozumem” a „sercem”, (b) genezę, transformacje i rozpad podmiotu pragnienia. Sama „afektologia” okazuje się wynikiem (i) rozkładu tradycyjnych nauk humanistycznych (ii) katalizującej roli strukturalizmu, (iii) narodzin „kultury”, która zastąpiła „człowieka” jako podstawowy punkt odniesienia humanistyki.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
