Dictum otwierające „La monnaie vivante” Pierre’a Klossowskiego („od połowy XIX wieku cywilizacja przemysłowa została przeklęta za zabicie afektów”) problematyzuje inherentną zażyłość ekonomii i życia popędowego. Wskazując na proces, w którym same namiętności fundują swą represję, Klossowski pyta – na kanwie komparatystyki Sade’a i Fouriera – o nieuchronność merkantylizacji afektów oraz o możliwość ich wyzwolenia. Zestawiając enuncjacje Klossowskiego z deleuzoguattariańską teorią pragnienia, prymarny cel artykułu stanowi rekonstrukcja wpisanej w pragnienie dysjunkcji, umożliwiającej zarówno kateksje służące utrzymaniu status quo, jak i jego kontestację.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
