Celem artykułu jest wyłonienie zwycięzców i przegranych soft power w pierwszej fali światowego kryzysu zdrowotnego wywołanego przez COVID-19 (zima–lato 2020); analiza czynników, które przyczyniły się do takiego wyniku; i wreszcie wyodrębnienie przykładów najlepszych praktyk, które mogą służyć innym państwom w kolejnych etapach pandemii. W artykule argumentuje się, że istnieje korelacja między jakością odpowiedzi kraju na globalny kryzys zdrowotny (zarówno w kraju, jak i za granicą) a zmianą międzynarodowego postrzegania tego państwa przez opinię publiczną. Ponadto państwa, które uzyskały największą miękką siłę w 2020 r., nie zrobiły tego wyłącznie w oparciu o swój system polityczny lub wyniki z przeszłości, ale kluczowym czynnikiem była istniejąca kultura współpracy w polityce wewnętrznej i zagranicznej, która zaowocowała możliwością poparcia wszystkich wspólnymi odpowiedziami na kryzys w kraju, a także promowaniem globalnych rozwiązań kryzysu za granicą.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.