Opracowanie podnosi ważną kwestię sposobu, w jaki Unia Europejska, czyli organizacja, która zbudowała swoją tożsamość międzynarodową na odrzuceniu siły i skupieniu się na warstwie normatywnej, radzi sobie z wyzwaniem funkcjonowania w środowisku, w którym wojna jest stałym i zyskującym na znaczeniu elementem. Autor argumentuje, że UE została zmuszona do bardzo szybkiej adaptacji i stania się aktorem, który definiuje się jako podmiot geopolityczny. Zdolności adaptacyjne Unii okazały się większe, niż wielu oczekiwało, a wojna u granic stała się czynnikiem jednoczącym. Kierunek ewoluowania tożsamości UE został wyznaczony, choć nie jest jeszcze znany jej punkt docelowy.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
