Niniejszy artykuł analizuje rozwój globalnego Południa poprzez instytucjonalną ewolucję BRICS jako transformacyjnej siły w międzynarodowym systemie gospodarczym. Autor dowodzi, że współczesnych globalnych przemian nie da się adekwatnie wyjaśnić za pomocą dwudziestowiecznych ram zakorzenionych w teoriach neokolonializmu, a zatem wymagają one rewizji paradygmatu analitycznego. Opierając się na teorii systemów-światów, badaniach nad rozwojem i powiązanych z nimi badaniach naukowych, niniejszy artykuł dowodzi, że BRICS funkcjonuje jednocześnie jako przeciwstawny wobec Zachodu biegun geopolityczny i instytucjonalny rdzeń rodzącego się porządku geoekonomicznego. Wykorzystując dane Międzynarodowego Funduszu Walutowego i UNCTAD, autor podkreśla przyspieszające tempo integracji gospodarczej między państwami Południa. Stosując zasady teorii systemów-światów, zakłada w badaniu, że strukturalny upadek gospodarczej dominacji Zachodu wymaga ponownej oceny modelu centrum–peryferie Immanuela Wallersteina, do czego skłania pojawienie się bezprecedensowej globalnej architektury geoekonomicznej, w której status gospodarek zachodnich jako centrum jest coraz częściej kwestionowany przez państwa BRICS. Podparto to w artykule dowodami statystycznymi oraz analizą bieżących debat naukowych na temat przyszłości globalnego Południa.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
