Artykuł został poświęcony fenomenowi polskiego Ombudsmana jako silnej instytucji państwa. Celem jest rozpoznanie uwarunkowań i źródeł sukcesu, widocznego w uzyskaniu przez instytucję stabilności, skuteczności, w umiejętności sprawnego wykonywania i poszerzania zakresu pełnionych funkcji, w zdolności do zachowania ustrojowej misji oraz do ochrony własnych granic i tożsamości w systemie. Badaniem objęto proces instytucjonalizacji Ombudsmana od powstania urzędu w roku 1987 do końca VII kadencji w roku 2020, ujmowany zgodnie z perspektywą neoinstytucjonalną. Analizom poddano wyłanianie się struktur instytucji w dynamicznym, transformującym się otoczeniu politycznym i społecznym oraz sprawczość Ombudsmana w relacjach z tym otoczeniem. Zastosowano metodę analizy treści debat parlamentarnych, towarzyszących stanowieniu prawa o Ombudsmanie.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
