
Artykuł stanowi pogłębioną analizę jak dotąd pomijanej wymiany intelektualnej między Maxem Horkheimerem a Walterem Benjaminem, dotyczącej związków doktryny materialistycznej z melancholią. Autor podejmuje próbę rekonstrukcji i kontekstualizacji pojęcia melancholii materialisty, wskazując na jego etyczno-polityczny potencjał w ramach teorii materialistycznej. Punktem wyjścia dla tej refleksji są z jednej strony Horkheimerowska krytyka nowoczesnej teodycei, rozwinięta w odniesieniu do twórczości niemieckiego eseisty Theodora Haeckera, z drugiej – długoletnia fascynacja Benjamina dziełami szwajcarskiego pisarza Gottfrieda Kellera. Analiza obejmuje m.in. napięcie między jednostkowym życiem materialisty a historią, relacje humoru melancholijnego ze śmiechem, hedonizmem i przemijalnością, a także zarzucony program frankfurckich badań nad materializmem. Tekst otwiera nowe perspektywy dla interpretowania myśli Horkheimera i Benjamina oraz współczesnych debat nad filozofią materialistyczną.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.