Artykuł podejmuje problem związany ze zmieniającym się zainteresowaniem socjologii w obszarze badań nad architekturą, jakie możemy obserwować w ostatnich dziesięcioleciach. Pierwsza część artykułu jest krytycznym przeglądem podejść, w ramach których dotychczas sytuowano socjologiczny namysł nad architekturą. W drugiej części autor przedstawia trzy obszary badawcze, które wyraźnie pokazują zmianę paradygmatu: od obiektu do procesu. W ostatniej części wskazano na konsekwencje, jakie niesie za sobą przyjęcie przez badaczy rozumienia architektury jako dynamicznego obiektu, który staje się pełnoprawnym aktorem życia społecznego.