Celem artykułu jest zdekonstruowanie wybranych narracji Władimira Putina o Ukrainie w oparciu o dostępną typologię narracji strategicznych. Pozwala to na wyjście poza wierzchnią warstwę komunikatów, których treść ewoluuje, dynamicznie dostosowując się do potrzeb nadawcy. Komunikacja strategiczna zawiera w sobie informacje o celach nadawcy, które są nadrzędne wobec samych narracji. Kreowane przez Putina mity o Ukrainie skupiały się przede wszystkim na aspekcie tożsamościowym i systemowym, a ich pochodną były narracje dotyczące problematyzowanych kwestii, jak integracja Ukrainy z Unią Europejską i aneksja jej terytoriów. Rezultatem pośrednim, który narracje miały wywołać wśród odbiorców, było osłabienie tożsamości i podmiotowości Ukrainy w stosunkach międzynarodowych. Oddziałując na tożsamość, Putin wpływał na interesy odbiorców tak, by te były zbieżne z jego strategicznymi celami. Zrozumienie celów, a także skutków pośrednich, jest kluczowe, gdyż sama treść narracji z założenia je maskuje.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
