Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie rywalizacji Chiny-Stany Zjednoczone w Azji Południowej przez pryzmat neorealizmu ofensywnego, który zakłada, że państwa dążą do maksymalizacji swojej potęgi. Artykuł analizuje strategie oraz główne narzędzia polityki zagranicznej Waszyngtonu i Pekinu w Azji Południowej od 2013 roku, w tym koncentrując się na koncepcji Indo-Pacyfiku i Inicjatywie Pasa i Szlaku (Belt and Road Initiative, BRI). Artykuł identyfikuje także reakcje państw Azji Południowej – zarówno mocarstw nuklearnych: Indii i Pakistanu, jak i mniejszych państw: Bangladeszu, Nepalu, Sri lanki i Malediwów – na rywalizację Stanów Zjednoczonych i Chin. W taki sposób artykuł wskazuje na lukę w literaturze i kluczowych teoriach stosunków międzynarodowych - które koncentrują się na mocarstwach, a kwestią wartą eksplorowanie są warunki wzrostu znaczenia średnich i małych państw. Państwa te mają na celu osiągnięcie jak największych korzyści z rywalizacji Stanów Zjednoczonych i Chin w regionie, współpracują z nimi bez opowiadania się po żadnej ze stron.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
