W artykule przeprowadzono analizę zastosowania muzyki jako narzędzia soft power w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych wobec Chińskiej Republiki Ludowej. Główna teza pracy zakłada, że amerykańska dyplomacja muzyczna, zarówno w wymiarze instytucjonalnym, jak i oddolnym, odgrywa istotną rolę w budowaniu wizerunku USA jako państwa promującego wolność, różnorodność kulturową i indywidualizm. Autor omawia historyczny kontekst obecności muzyki amerykańskiej w Chinach, inicjatywy rządowe (np. American Music Abroad, Global Music Diplomacy Initiative), działania artystów chińsko-amerykańskich oraz wpływ mediów i platform streamingowych. Praca ukazuje także reakcje władz chińskich – od cenzury i ograniczeń, po rozwój kontrsoft power w postaci C-popu. Zestawienie tych elementów prowadzi do wniosku, że muzyka stanowi skuteczny, choć ograniczany politycznie i technologicznie, kanał wpływu kulturowego w relacjach amerykańsko-chińskich.
