Artykuł ukazuje współczesne kanały amerykańskiej dyplomacji muzycznej wobec Chin jako element szerszej rywalizacji narracyjnej w ramach soft power. Autor dowodzi, że muzyka stanowi zarówno instrument polityki publicznej, jak i medium oddziaływania kulturowego funkcjonujące w warunkach rynkowych. Przedstawione zostały sposoby, w jakie Stany Zjednoczone wykorzystują muzykę do budowania swojego wizerunku na arenie międzynarodowej, promowania wartości demokratycznych i podtrzymywania dialogu mimo napięć politycznych. Podjęto również wątek recepcji amerykańskiej muzyki w Chinach oraz reakcji chińskich władz, w tym cenzury i selektywnej adaptacji zachodnich form kultury. Artykuł łączy perspektywy politologiczną, kulturoznawczą i medioznawczą, stanowiąc próbę uzupełnienia polskich badań na temat współczesnych form muzycznej soft power USA w relacjach z Chinami.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
