Celem artykułu jest przedstawienie rywalizacji Chin ze Stanami Zjednoczonymi w Azji Południowej przez pryzmat neorealizmu ofensywnego, który zakłada, że państwa dążą do maksymalizacji swojej potęgi. Przeanalizowano w nim strategie oraz główne narzędzia polityki zagranicznej Waszyngtonu i Pekinu wykorzystywane w Azji Południowej od 2013 r., koncentrując się kolejno na amerykańskiej strategii wobec Indo-Pacyfiku oraz chińskiej Inicjatywie Pasa i Szlaku. Rozpoznane zostały także reakcje państw regionu – zarówno mocarstw nuklearnych, czyli Indii i Pakistanu, jak również mniejszych aktorów: Bangladeszu, Malediwów, Nepalu i Sri Lanki. W taki sposób artykuł wskazuje na lukę w literaturze i kluczowych teoriach stosunków międzynarodowych, które koncentrują się na mocarstwach, podczas gdy kwestią wartą eksplorowania są również warunki wzrostu znaczenia państw średnich i małych, które dążą do osiągnięcia jak największych korzyści z amerykańsko-chińskiej rywalizacji w regionie i współpracują z nimi bez opowiadania się po żadnej ze stron.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
