Tekst zawiera krytyczną rekonstrukcję dwudziestowiecznej dyskusji wokół charakteru społecznego zainicjowanej przez Wilhelma Reicha, kontynuowanej m.in. przez Ericha Fromma i Davida Riesmana oraz odzwierciedlonej w historycznych diagnozach szkoły frankfurckiej. Sformułowano w nim hipotezę o przełomie paradygmatycznym w recepcji teorii Sigmunda Freuda, który w ramach tej problematyki w oparciu o badania nad patologicznym narcyzmem realizuje Christopher Lasch. Przełom ten dotyczy obrazu etiologii superego w procesie kształtowania się aparatu psychicznego. Kompleks Edypa, zamiast fundować proces psychicznej formacji jednostki, okazuje się tylko niepewnym zwieńczeniem procesów rozwojowych związanych z doświadczeniem separacji i lęku separacyjnego. Wnioski otwierają nową perspektywę w dyskusji o historycznych uwarunkowaniach i psychodynamice faszyzmu.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
