
Artykuł analizuje teoretyczne założenia dialektyki negatywnej Teodora W. Adorna w zestawieniu z koncepcją dialektyki nie-całości rozwijaną przez szkołę słoweńską, reprezentowaną przez Alenkę Zupančič, Mladena Dolara i Slavoja Žižka. Głównym celem tekstu jest ukazanie, jak te konstrukcje teoretyczne kształtują polityczno-praktyczne postawy zaangażowanych intelektualistów, którzy pragną wpływać na rzeczywistość, jednocześnie zachowując autonomię krytycznej myśli. Autor omawia ograniczenia oraz możliwości przekraczania opozycji między teorią a praktyką, krytycyzmem a dogmatyzmem, które uwidaczniają się w analizach Adorna i Hegla. Dialektyka nie-całości jest interpretowana jako sposób na ponowne zrozumienie relacji podmiotowo-przedmiotowych w duchu Heglowskim, w przeciwieństwie do często jednostronnego odczytania dialektyki negatywnej jako procesu nieskończonej negacji. Tekst wskazuje także na znaczenie cierpienia i ograniczeń wiedzy jako kluczowych kategorii w obu analizowanych podejściach, jednocześnie podkreślając ich krytyczne i praktyczne implikacje.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.